‘Het kampioenschap gaat niet door.’ Zo voelde het even. Na de euforie van drie gewonnen wedstrijden gepaard met onze gebruikelijke kampioenschap aspiraties staan we weer met beide benen op aarde. Al jaren hikken we ertegenaan, kampioen worden. Marijn hint er aan het begin van elk seizoen naar, maar het woord zelf mocht niet meer uitgesproken worden. Het woord gaat gepaard met verwachtingen en een druk waar niemand blij van wordt. Al het plezier weg omdat iets moet. Ron Jans inspireerde ooit een volleybal team in Dwingeloo door tegen hen te zeggen dat ze niet bang moesten zijn om kampioen te willen worden. 

Drie nul stonden we achter bij rust. Ze straften onze fouten af en we zochten vertrouwen in eigen kunnen. Het was niet dat we slecht speelden, maar we konden geen vuist maken op het middenveld waardoor de aanvallen niet tot stand kwamen. Dat zoeken kostte veel energie. Zeker, de oneerlijke waailappen hadden vier spelers van een hoger elftal die meededen. Sherlock Eising had hier een diepgravend onderzoek naar uitgevoerd. En de scheids liep niet verder dan vijftien meter van de middenlijn, dus toen wij recht hadden op een corner, zei hij tegen mij – ‘Als twee zeggen dat het een doeltrap is en één een corner, dan is het een doeltrap.’ Met die argumentatie moet je dus altijd in de meerderheid zijn om gelijk te hebben. Hij had het gewoon niet gezien, maar dat gaf hij niet toe. Dat kwetsbaarheid ook een kracht is, is hem niet met de paplepel ingegoten. De oudere Fries is stug over het algemeen, die maak je niks meer wijs. Genoeg over de scheids, hij floot best goed. Hij zei dat ik niks meer mocht zeggen, maar toen ik dat toch deed, proefde ik dat hij me stiekem waardeerde. 

Geen idee meer wat er allemaal gebeurde in de wedstrijd, dingen met de bal. Ik schrijf ditmaal niet het verslag in de trein, maar in de avond op de bank. Grappen voor en na de wedstrijd werden gemaakt en zo vertoeven we het liefste met elkaar. Edwin deed vandaag weer mee, dat was fijn! De lijst met afwezigen was best groot, maar Harjan verkeert in topvorm! Dat is een mooi gegeven. Hij passt met links en rechts en ziet het spel, mooi om naar te kijken. De tweede helft wonnen wij met 1-0. Zij kwamen minder in hun spel omdat we harder werkten en de kansen voor ons kwamen er. Sjakie was er eigenlijk door, maar werd onreglementair gestopt. Iemand anders z’n kans miste scherpte. Sjakie kon de bal bij de tweede paal net wel of niet bereiken en allemaal zulke dingen. Het tempo lag ook gewoon hoger dan onze vijfendertigste versnelling. Al die jonkies bij de tegenstander en maar rennen dat ze deden, behalve de ausputzer. Ik wilde meer mannen van zijn leeftijd zien. Complimenten aan ons hele elftal! Marijn jij harde werker, Michael, Wilmer, Maarten en Robin smoorden de tweede helft de meeste aanvallen in de kiem. We waren scherp en dat resulteerde in een goal. Ik mocht een mooie aanval op rechts, via Michael en Marijn, aannemen op de zestien en met links een dropkick in de keeper z’n zwakke rechter hoek schieten. Helaas niet genoeg voor de overwinning vandaag, maar het kan niet anders dan dat we thuis een grote kans maken tegen hen. Dat hebben we de tweede helft laten zien. Rienk bedankt voor je inzet als grens, heel fijn! 

Aan het einde van zo’n vermoeiende dag word ik blij van de verrassing die veel teamgenoten Wesley bezorgden. Onze leider die fantastisch is (ik noem je nog gewoon leider) kan wel wat hulp gebruiken met hun verbouwing omdat de verhuizing in aantocht is. Vanochtend om acht uur stonden vele helpende handen op z’n stoep, een fantastisch gebaar! Die verdient een nieuwe prijs op de familiedag. Nog even een naam verzinnen – ‘moeder Theresa bokaal’ ofzo.

Alfons Pot