Opeens komt alles tot stilstand. Een week verlaat verslag van de klaverjasavond komt in een ander daglicht te staan en de vreugde over zes gewonnen biefstukken is gerelativeerd.

Sander Nijwening is overleden. Erelid, opa, vader, man, vriend, goede buur en gedachtelezer. Hij wist na twee slagen al welke klaverjaskaarten ik in m’n handen had. 

We herdenken Sander. We vertragen. Denken aan z’n nabestaanden, zoon Ronald met vrouw Anja en gezin waaronder kleindochter Tes en broer Sam, zoon Andre en natuurlijk zijn vrouw Margreet. Sander z’n kwakkelende gezondheid bracht hem al enkele jaren dichterbij, bij waar hij nu is. Er zijn geen woorden die de pijn verzachten, het leed wordt gedeeld. Een hand op jullie schouder, een blik die uitgewisseld wordt en zonder woorden laat weten dat het niet anders is, maar dat we het oh zo graag anders hadden gewild. Machteloos moeten we een verlies leren aanvaarden. Daar kan een mens niet op voorbereid zijn.

Sander we zijn je dankbaar en we klaverjassen door met jou in onze herinnering. Margreet we denken aan je, net als vele anderen. Konden we nog maar even van de twinkeling van ondeugd in Sanders ogen genieten wanneer hem iets te binnenschoot en je wist, hier komt een mooi verhaal.