Ik keek eens opzij en zag PAGE toiletpapier, ik was het er niet mee eens. Het blauwe hondje prijkte op het witte papier, en uit ervaring wist ik dat dit het toiletpapier was waar je zo een gat in drukte. Een eigenschap die toiletpapier niet moest bezitten! Achilles had een waardeloos toiletpapier inkoopbeleid.
Buiten aangekomen voor de warming up zag ik tot mijn schrik dat we warm liepen op kunstgras, met van die rubberen zwarte korrels die in je dijbeen branden bij een sliding. Dat geschreeuw en gemekker om kunstgras hoeft van mij niet.
Alvorens we onze wedstrijd begonnen aanschouwden we een andere wedstrijd en maakten een praatje met het publiek. Dat was gezellig en de stemming voor de rest van de dag was gezet. Onze tegenstander bestond nog steeds uit allemaal jonge venties en daar had niemand zin in. Dat associeerden we met conditie en energie, eigenschappen waar onze prioriteit niet lag. Wij waren niet compleet, maar ook niet onthand. Marijn was weer hersteld, Robin was er weer bij, Habing schrijf je met een G en niet met een K. Sjakie, Niek en Beer vormden de voorhoede. Marijn, Sander en ik het middenveld. Anne, CakeI, Habing en Eising vormden de verdediging onder leiding van JvanhetRe. Onze keepert had een fijne middag, de dropkicks gelukten feilloos en een assist lag in de maak, maar Sjakie z’n schot miste het geluk. De scheids was trouwens voortreffelijk, dat moet gezegd. Hij was aanwezig in de schaduw van het spel. Trad op wanneer dat van hem gevraagd werd, en leek afwezig de rest van de tijd. Zo ging het spel wat heen en weer, met name Achilles drong aan, en wij speldeprikten daar tussendoor. Zo ontstond ook onze eerste goal, via een mooie aanval met Sjakie, Sander en mijzelf. Sander z’n schot had de keeper niet klem en Sander won de rebound op inzet van de verdediger. Achilles, welke optisch overwicht had, voelde een bui hangen. Net op het moment dat ze dachten dat hij wegdreef, kwam onze tweede speldeprik over meerdere schijven. Op de zestien was ik’t eindstation en met links schoot ik em onder de kruizing in de goal – twee tegen nul. Alex, Wilmer, Berjon, Jeroen en Jan Willem aanschouwden tevreden het tafereel van de kant. In de rust bereidden deze eerste vier zich voor op de tweede helft, en de laatstgenoemde coachte ons kalmpjes in de kleedkamer.
Alex kamde de manen van z’n baard en betrad het veld voor Marijn. Berjon hield de broek nog even aan, dat kon thuis namelijk niet en Ebbie schoot nog wat foto’s. Hoe de volgorde van de wissels daarna precies waren, weet ik niet meer. Wilmer kwam er in ieder geval in voor Beer, Berjon voor Sander, Ebbie voor Niek en Beer weer voor Sjakie. Voor en tussen die wisselingen hadden wij echter alweer heel wat meegemaakt. De spits van Achilles liet namelijk een scheetje. Hij kreeg de bal, draaide door, zette aan voor de sprint en toen hij vertrok – PFFRIEEUT! Toen ik naast hem rende zei ik er wat van: ‘Hah hela je liet een scheet!’ Hij wist het, maar had gehoopt dat iedereen daaraan voorbij zou lopen. Nou, nee, wij niet.
In de tweede helft voerden wij nog tweemaal een speldeprik uit. Sjakie gaf voor op Niek en hij rondde in één keer af! De vier nul scoorde Wilmer wat moeilijker was dan het leek. ‘Ik dacht aan Alex die hoog over schoot, en wist dat ik de bal moest drukken.’ Een slimme vier nul overwinning van’t Driede, oh het was zo gezellig!
Alfons.
