We kwamen, we zagen, we overwonnen. Ik kan er heel kort over zijn, we wonnen met 4-2. Het was niet geweldig, en stiekem ook weer wel want Muntendam was onze naaste concurrent, en we hebben ze opzij gezet.

Zoals Ab, en u wellicht, inmiddels weet, ben ik echter niet kort van stof. Er zijn zoveel fantastische verhalen te vertellen over ons zaterdag uitje dat ‘voetbal’ heet. Ik probeer onze verdediging de eer te geven die het verdient! Ruben, Sebas, Michel ‘Indisch cakeje’, en Lucas werden aangevoerd door hun keeper Sander ‘de Beer’ vd Woud. Ze vormden onze rots in de branding. Een veilige haven voor schepen die hetzelfde lot dreigden te ondergaan als de Titanic. Ze waren een pak van m’n hart. Hulde!

Één van de twee verrassingen vandaag was dat Edwin mee op pad ging. Normaliter begeleidt hij de dames op de zaterdag, en kan hij uitwedstrijden niet meedoen, maar hun wedstrijd werd afgelast. Dat was fantastisch nieuws! Onze onverzettelijke leider op het middenveld ging voorop in de strijd, en met zijn diepgang scoorde hij twee keer, en bracht met een mooi hakje een assist op zijn naam toen Sjakie in de tweede helft met een loeihard schot scoorde (keeper en al het doel in, klus geklaard). Bij Edwin zijn tweede goal, ontving hij de keurige voorzet van Maarten, welke elke wedstrijd meer ritme en geluk pakt. Fabuleu-tastisch!

Het gehele elftal werkte hard om de drie punten thuis te brengen. Onze spits Niek stond op een gegeven moment zelfs op rechtsback te verdedigen. Alex was onstuitbaar in zijn drang naar voren. Hij kopte net naast bij een corner, hij speelde parmantig twee tegenstanders uit helemaal op de linksvoor positie, hij pikte afgeslagen ballen op toen we druk zetten voorin. Hij leek overal te zijn (Erik Jan, wanneer vergezel jij je broer binnen de krijtlijnen?). Marijn was vandaag, net als ik, ongelukkiger in zijn eindpass. Ik baalde flink als een bal niet aankwam, en Marijn herinnerde mij eraan – plezier hé Alfons! Hij had gelijk, maar dat is wel eens lastig als het niet gaat zoals je kunt. Gelukkig staan we als team ons mannetje, en geweldenaar Wilmer sloeg direct na de rust toe. Hij ontving de bal op de zestien, passeerde een man, werd even opgehouden door een volgende, maar wist hem vervolgens toch te passeren, en hij tikte de bal binnen. Hosanna! Wat een held.

De andere verrassing vandaag was Lucas! Hij verving negen man – Bert, Anne, Berjon, Andre, Wesley, Rick, Sander, Jurjen, en Dennis. De glimlach van deze jongen ontneemt iedere pessimist op deze aardbol zijn redenen tot klagen. Stel je deze jongen zijn bolle wangetjes, zijn donzige bos krullen, twinkelende ogen, en oor tot oor glimlach voor, en elke clini clown is werkloos.
Frans deed het fantastisch als grens, Jeroen paparazzi schoot z’n rolletje weer mooi vol, en Jan Willem begint altijd z’n speech met – ‘hallo’. Dat vind ik leuk.

Toen was het alweer zover, kantinetijd. Rick en Berjon verwelkomden ons. Tijdens het geneuzel aan de tafel wordt de laatste tijd vaker gerefereerd aan het verslag. ‘Oh deze grap moet in het verslag’ krijg ik dan te horen. Of dan zit je op een woensdagavond in de kantine, en dan ouwehoer je opeens met Ronald de eerste trainert, en Ruud ‘rust is de kracht’ Seubers over scheerschuim op de velden – ‘Ik spuit ze gewoon de bek vol…’ Aan vele van deze referenties wil ik mijn excuses aanbieden. Mijn geheugen onthoudt niet alles, en voor het leesplezier moet ik het kort houden – Einde-